WordZero

^{« In tenebrosis collocavit me, quasi mortuos sempiternos. »
(Threni, III, 6.)}

Peogwir ho peus mennet daskor din-me frankiz,
Pa c’hoantaen bout heudet e-harz hoc’h aoterioù ;
P’en deo gwir emañ marv huñvre ma yaouankiz
Hag ho peus ma luziet e roued ar gwalleurioù ;

P’en deo gwir, er goc’had*, emañ ret din plegiñ [arneñv]
Bemdez hag e pep lec’h d’an treboulioù gwashañ ;
Pa goroll em fenn paour ma soñjoù kein-dre-gein ;
Pa ne ouzon ket mui, hiriv, e-menn ez an ;

Peogwir ho peus ma adsoublet em izelded,
Ha duet ma dremmwel, - ken splann p’en em zisko’e* ! [ziskoueze]
Peogwir ho peus gronnet m’ene a deñvalded ;
Peogwir Ho peus taolet samm ho kroaz war ma skoaz* ; [W skoé]

Peogwir emañ aet kuit gant ar mor stur ma lestr ;
Peogwir o deus lakaet ma anv dindan an treid ;
Peogwir ez on brevet hag e ouelan... O Mestr,
Ra vezit benniget ’vit ar pezh ho peus graet* ! [W groeit]

Ra vezit benniget ho pout ma dibabet,
Daousto din bout pec’hour, daousto din bout netra,
Evit stlejal ho kroaz war hentoù holl ar Bed :
Mont war ho lerc’h, mont war ho lerc’h, na vad a ra !

O ! Pounner eo ar samm ’vit ma gwanidigezh ;
Meur a wech, d’e lemel ganin, ’meus ho pedet.
Meur a wech e youc’han, a sol ma zruegezh :
« Pegoulz, o Tad, e tiwezho ma ferc’h’inded ? »

Meur a wech e soñjan : « Re galet eo ’velkent ! »
Hag e sav ma c’halon, gwalc’het d’ar c’hwervoni,
Hag e lâran d’ar re a dremen war an hent :
« Sellit ! Pe c’hlac’har zo heñvel diouzh ma hini ? »

Meur a wech ez on skuizh bet’ ar marv... Met, o Tad,
Pa’m gwelit faganet war an dachenn, neuze,
E donded ma c’halon Ho mouezh a gomz goustad,
Hag e savan, kreñvaet, peogwir ez oc’h aze !...

***

Mestr, lies e lennan hoc’h aviel santel.
Pep komz eus ho kenoù zo ur feunteun a nerzh,
Pep unan eus hoc’h oberioù zo ur gentel,
Rak me ’oar ez oc’h bet, tregont vloaz, un aberzh.

Me ’oar ez oc’h ganet e paourentez ur c’hraou,
’Lec’h ne oa ’met daou loen war-dro deoc’h, da gentañ ;
Me ’oar ho peus bevet er boan hag en daeroù,
Hag ho peus gouzañvet an drougoù kaletañ.

El liorzh Olived, me ’oar, klez’ an arvar
A dreuzas ho kalon, ken ho peus c’hwezhet gwad ;
Me ’oar ez oc’h pignet ar c’hentañ d’ar C’halvar,
Ha da bet mein, en hent, ho peus kignet ho troad.

Diouzh ho klemmoù, me ’oar, an neñv a chomas bou’ar ;
Me ’oar, nac’het ’oc’h bet ha dilezet, tra garv !
Hag an deiz ma prenec’h salvedigezh an Douar,
Div pe deir m’ouez* hepken a ouele war ho marv. [maouez]

Ya. Goût a ran holl an traoù-se. Ha ma ouelan,
’Vel ma tav ar c’hrouadur pa glev ur sonenn gaer, -
Hoc’h aviel a sec’h ma daeroù, p’Ho kwelan
Ganet etre daou loen ha marv etre daou laer !

***

Bremañ, ra vo warnon graet hoc’h ivoull* a-bezh [youl]
Hed-ha-hed da’m buhez ! Gant ur galon laouen,
Mont a rin dre ma noz en ur zougiñ ma bec’h,
Peogwir ho peus roet din, ma Mestr, ur c’houlaouenn.

O feiz ma gourdadoù, goulaouenn venniget,
Sterenn hag a’m heulia ne vern e-menn ez an,
Peogwir ho peus, betek hiriv, ma ambrouget,
Lugernit war ma zal bet’ an eur diwezhañ !

Pariz, miz Kerzu 1912