Tri neved, teir bedenn I
121 👁 0 ★
ENEZ AR BAOURION : iliz Itron Varia an Trec’hoù.
Amañ e teu ar re gablus, ar re zinerzh, ar re flastret ;
Amañ e taouliner didrouz hag e oueler hep lâret ger.
Ti ar vamm eo.
Ar vamm a zo he delvenn du-hont, he fenn kerlet en aour a-us d’an aoter wenn, hag e tiskouez he mab d’ar bobl.
Hag ar bobl ne wel ket ar bobl ; ar bobl a zo he daoulagad staget war re ar Vamm.
Spi war-dro dit. E-menn ec’h eus gwelet pediñ ’vel el lec’h-mañ ?
Dirak ar piladoù enaouet, eneoù a glever o tifronkal ; amañ en em ra ar bedenn wellañ, pedenn ar selloù.
Perak e komzfen ?... Goût er-walc’h a reont, int o-daou, peseurt droug eo ma droug.
Goût a reont ma gwanidigezhioù, ha ma fec’hed, ha ma mezh divent,
Hag emañ dalc’h ma c’halon varvel e krabanioù skoul du an Dic’hoanag !
N’en deus ket d’ober da gomz diouzh Mamm ’vit ma ouezo.
Lenn a ra splann em diabarzh.
« ’N em stoket em eus diouzh ho treid, o Mamm, ’vel unan mezv. Mezv ’on gant ar boan, ha mut ’on.
Ma daoulagad a glask ho taoulagad, gouloù ho taoulagad, peoc’h ho tal a Werc’hez.
N’en don mui ’met ur sell dirak ho sell ; hernet eo ma spered, hernet ma zeod. Lârit din perak ez on bev !...
Ho pedet em eus e yaouankiz an deiz, ha krin ’oa ma c’halon, ha glizh ho komz n’en deo ket deut.
Dindan plom an heol a greisteiz, freuzer pep nerzh, em eus Hoc’h aspedet.
Hag ho mouezh n’en deo ket savet.
Arselin ha tro ’n noz e youc’hen warnoc’h ; korf hag ene, gronnet e oan a deñvalded, ’vel ar re varv da virviken,
Ha n’ho peus ket sellet ouzhin...
O Mamm, ma ne sellit ouzhin, piv a sello ? Ma ne rit war ma zro, piv a ray ?
O Gouloù, petra ’rin-me hepdoc’h, ’met tastornat, ha p’en don dall ?
Ha p’en don me-unan, petra ’rin-me hepdoc’h, ’met ouelañ forzh, o Levenez ?
Hepdoc’h, o Lilienn, petra ’rin-me, p’en don pec’hed, ’met poaniñ Doue ?
Poaniñ Ho Mab... »
Klevet he deus ar gomz kuzhet, lennet he deus war ma selloù,
Ha bremañ ez evan ar peoc’h, ma gwalc’h, ma gwalc’h...
Ha bremañ ez in dijabl en arbenn d’an dud : ma Mamm a zo ma dorn en he hini,
Kreñv ’on.
Amañ e teu ar re gablus, ar re zinerzh, ar re flastret ;
Amañ e taouliner didrouz hag e oueler hep lâret ger.
Ti ar vamm eo.
Ar vamm a zo he delvenn du-hont, he fenn kerlet en aour a-us d’an aoter wenn, hag e tiskouez he mab d’ar bobl.
Hag ar bobl ne wel ket ar bobl ; ar bobl a zo he daoulagad staget war re ar Vamm.
Spi war-dro dit. E-menn ec’h eus gwelet pediñ ’vel el lec’h-mañ ?
Dirak ar piladoù enaouet, eneoù a glever o tifronkal ; amañ en em ra ar bedenn wellañ, pedenn ar selloù.
Perak e komzfen ?... Goût er-walc’h a reont, int o-daou, peseurt droug eo ma droug.
Goût a reont ma gwanidigezhioù, ha ma fec’hed, ha ma mezh divent,
Hag emañ dalc’h ma c’halon varvel e krabanioù skoul du an Dic’hoanag !
N’en deus ket d’ober da gomz diouzh Mamm ’vit ma ouezo.
Lenn a ra splann em diabarzh.
« ’N em stoket em eus diouzh ho treid, o Mamm, ’vel unan mezv. Mezv ’on gant ar boan, ha mut ’on.
Ma daoulagad a glask ho taoulagad, gouloù ho taoulagad, peoc’h ho tal a Werc’hez.
N’en don mui ’met ur sell dirak ho sell ; hernet eo ma spered, hernet ma zeod. Lârit din perak ez on bev !...
Ho pedet em eus e yaouankiz an deiz, ha krin ’oa ma c’halon, ha glizh ho komz n’en deo ket deut.
Dindan plom an heol a greisteiz, freuzer pep nerzh, em eus Hoc’h aspedet.
Hag ho mouezh n’en deo ket savet.
Arselin ha tro ’n noz e youc’hen warnoc’h ; korf hag ene, gronnet e oan a deñvalded, ’vel ar re varv da virviken,
Ha n’ho peus ket sellet ouzhin...
O Mamm, ma ne sellit ouzhin, piv a sello ? Ma ne rit war ma zro, piv a ray ?
O Gouloù, petra ’rin-me hepdoc’h, ’met tastornat, ha p’en don dall ?
Ha p’en don me-unan, petra ’rin-me hepdoc’h, ’met ouelañ forzh, o Levenez ?
Hepdoc’h, o Lilienn, petra ’rin-me, p’en don pec’hed, ’met poaniñ Doue ?
Poaniñ Ho Mab... »
Klevet he deus ar gomz kuzhet, lennet he deus war ma selloù,
Ha bremañ ez evan ar peoc’h, ma gwalc’h, ma gwalc’h...
Ha bremañ ez in dijabl en arbenn d’an dud : ma Mamm a zo ma dorn en he hini,
Kreñv ’on.
Tu lis un texte qui a été écrit en breton, alors n’oublie pas que la littérature bretonne est comme toutes les autres : elle a son propre génie et son propre goût.
Ceux-ci peuvent être très différents de ceux (français, anglais…) dont tu as été imprégné à l’école. La littérature bretonne doit-elle être tenue en piètre estime pour cette raison ?
Aussi, rappelle-toi combien il peut être vain de comparer une littérature à une autre. Prends les textes comme ils sont, bonne lecture, et profites-en bien !
Une idée ? N’hésite PAS à me contacter, quelle qu’elle soit. Bien que je ne sois pas wonderwoman (et qui sait après tout ?), tu pourrais être surpris.e.
Les textes ci-dessus sont tous dans le domaine public selon la loi française (70 ans à compter de la mort de l’auteur), mais fais attention car d’autres lois peuvent étendre le délai de protection.
Sens-toi libre d’utiliser les textes pour quelque fin que ce soit, mais mentionne ce site, s’il te plaît ! Bien sûr, je remercie tous ceux qui me rapportent les erreurs et les imprécisions qui peuvent se glisser.