WordZero

Annaig, em buhez em eus gouelet puilh da varv,
Koulskoude, pa soñjan, perak e vijes bev ?
Ar bed-mañ n’eo nemet un draonienn a c’hlac’har ;
Te ’oa ken yaouankik o tilezel an douar,
Ma n’ech eus ket gallet anaout ar rann-galon
En deus kement, siwazh ! merzheriet da vignon.
Pa soñjan muioc’h c’hoazh, me ’drugareka Doue
Da vezañ roet abred baradoz da’z ene,
Rak, dre ma teuan en oad, e welan ’oant gevier
Huñvreoù va yaouankiz pere ’gaven ken kaer !
Ya, kement ’on e poan, ma teu mall din, da’m zro,
Lavaret da viken d’an douar kenavezo.
Er bed-mañ n’em eus mui nemet ul levenez :
Kempenn al lireuenn a ro disheol da’z pez,
Met va c’halon a rann o soñjal e vezo
Lezet holl a-ziaskren goude ma vin marv.
Den da-c’houde ne zeuy war da’z pez da bediñ ;
Al lireuenn ’vo sec’h, da’z pez, a-zindani,
Gant an touller-bezioù neuze ’vo digoret
Eskern all gant da’z re, moarvat, ’vezo mesket,
Hag a-benn ur mare ne vezo mui gouezet
E pe lec’h er vered Annaig a oa beziet.
O ! nag e tle bezañ trubuilhus kement-se
Evit kement hini na gred ket en ene !
Met ar Salver en deus disklêriet d’ar c’hristen :
« Ar bed a dremeno, te ’vevo da viken ! »